بر اساس بررسی ها بیش از ۶۰ درصد از بسته بندی چاپ شده در اروپا به وسیله‌ی فرآیند چاپ فلکسو و کمتر از ۲۰ درصد به وسیله ی چاپ گراور انجام می گیرد. خیلی از اوقات هر دو روش چاپ فلکسو و گراور در یکجا (کارخانه و یا سازمان چاپی) انجام می گیرد. در چنین حالتی یک مرکب چاپ برای هر دو فرآیند به کار می رود حتی اگر این چنین هم نباشد، نوع فرمول مرکب چاپ فلکسو و گراور به قدری به هم نزدیک و شبیه است که در هر دو روش چاپی مورد استفاده است. به منظور آشنایی بیشتر با این مرکب در ادامه مطالبی پیرامون مرکب های پایه حلالی و ممنوعیت مصرف حلال آبی فرار ارائه می شود تا در ادامه این مقاله به مرکبهای پایه آب، فناوری درمان یووی، مرکب های متالیک و نیز پژوهش انجام شده درباره این مرکبها به اختصار پرداخته شود.
مرکب های پایه حلال متداول
علی رغم تحقیقها و بررسی‌های ۵۰-۷۰ ساله برای کاهش مرکب های فلکسو و گراور بر پایه ی حلال‌های آلی و جایگزینی آنها با مرکب های فلکسوی بر پایه ی حلال آب، هنوز بخش اعظم مرکبهای فلکسو و گراور بر پایه حلال آلی هستند، هرچند پیشرفت هایی نیز در دو دهه ی اخیر به وقوع پیوسته است.
طبیعت فرموله کردن یک مرکب فلکسوگرافی بستگی به سطحی دارد که مرکب باید روی آن چاپ شود. طیف وسیعی از رزین های مختلف که بر اساس سطوح چاپی کاربرد دارند، می توانند به شرح زیر باشند:
- نیتروسلولز
- رزین های آکریلیکی قابل حل در حلالها (معمولا از نوع ترموپلاستیک)
- پلی اورتان‌ها
- اتیل سلولز قابل حل در الکل‌ها
- استات‌های سلولزی پروپیونیکی
- پلی آمیدها
- پلی و نیل بوتیرال (در حال توسعه برای جایگزین کردن cap)
- سایر رزین ها : مانند رزین های کتونی و پلیمرهای پی.وی.سی و پلی‌ونیل استات‌ها
درواقع فرمول های علمی دارای تنوعی زیاد هستند؛ بنابراین، فیلم های مورد مصرف که بیشترین کاربرد را در بسته بندی دارند عبارتند از پلی اتیلن که می توان یک نوع فرمول عمومی برای آن در نظر گرفت.
تا اواسط سال ۱۹۹۰ از نظر فرمولاسیون تأکید بر چاپ روی سطوح پلی اتیلنی بود که بتواند مشکلات تکنیکی چاپ روی نوارهای پلی اتیلنی یا پلی ویرونیلی را بپوشاند. بعد از آن مرکب بدون این که مشخصات و خواص تکنیکی خود را از دست بدهد، فرمولاسیون در جهت چاپ خوب در ماشین های چاپ با سرعت بالا تغییر کرد تا بتوانند با سرعت ۴۵۰-۵۰۰ متر در دقیقه چاپ انجام دهند. این تغییرات باید طوری انجام می گرفت که مرکب بتواند دقیقا با سیالیت مطمئن و بدون ایراد در چاپ، به راحتی از حفره های نورد آنیلوکس بیرون بیاید و چاپ خوب و دقیق را ارائه دهد. ضمن آن که مرکب بتواند خودش را در حفره های آنیلوکس جای دهد. خواص و ویژگی این مرکب باهدف یک چاپ چهار رنگ فرموله میشود همان طوری که برای دهها سال در چاپ افست رعایت شده است. با این وجود سریع تر و ساده تر به فرمولهای تک رنگ از یک رنگدانه استاندارد بسیار شبیه است.
مصرف نرم کن های فتالاتی به خاطر مسائل غذایی مسئله برانگیز میشود به همین دلیل امکان جایگزینی آنها با سولفان آمیدها و یا نرم کن ها فسفاتی وجود دارد. این مسئله امروزه اتفاق افتاده است و بعضی از مرکب سازان آن را جایگزین کردهاند که از نظر فرمول بسیار پیچیده است.
مرکب های تک حلالی
بخش اعظم مرکبهای فلکسو پایه ی حلالی بر اساس مخلوطی از حلال ها (معمولا از مخلوط الکل و استر) هستند که به طور تدریجی پایدار و نسبت به الکل در حال افزایش هستند. بنابراین این مخلوط‌ها به طور نسبی تناژ کمتری از حلال هایی که بیشتر چاپخانه های بسته بندی مصرف می کنند دارند. در نهایت هدف، حلال موردنظر است. در راستای تلاش برای بازیافت حلال، تعدادی از سازندگان مرکب چاپ فلکسو از فرمولاسیون تک حلالی بهره می گیرند.
شرکت سان کمیکال گزارش کرده است که در تحقیقات خود به دنبال مصرف حلال اتیل استات هستند. این حلال ها امکان بازیافت دارند اما سیستم های انتخاب رنگدانه را محدود می کنند. هم چنین باید دقت کرد که حتما نرم کن های پلیمری نسبت به نرم کن مونومری استفاده شود. این نوع مرکب در ماشین های چاپ با سرعت بالا به خاطر فراریت سریع حلال کاربرد دارند (نسبت به مرکب های چند حلالی، اتیل استات حلال فرارتری است.) لازم به ذکر است مصرف حلال و مرکب باید به قدری بالا باشد که استفاده از دستگاه بازیافت حلال مقرون به صرفه بوده و ارزش سرمایه گذاری داشته باشد (دستگاه بازیافت حلال گران است).
برای جایگزینی، شرکت سیگپا به دنبال توسعه‌ی کلی و فراگیر مرکب هایی است که در آن استرها به کار گرفته شده اند و قابل چاپ روی پلی اتیلن و پلی پروپیلن هستند، روش سنتی این نوع مرکب های فلکسو بر اساس مخلوط الکل و استر برای اطمینان از چاپ خوب و پایدار در فرآیندهای طولانی مدت کاربرد دارند. در صورتی که مصرف مرکب های تک حلالی در حد بالایی باشد، سرمایه گذاری برای بازیافت را توجیه پذیر می کند.